İflastan futbolun zirvesi Madrid’e! Arda Güler’den çocuklara ilham veren hikaye

Real Madrid forması giyen ulusal futbolcu Arda Güler, çocuklara ilham olmak için kendi kıssasını anlattı. 

The Players’ Tribune için bir mektup kaleme alan Arda Güler, “Güzel ülkemin bütün çocukları, Size öykümü anlatmanın vakti geldi. Bütün öykümü. Bir futbol ülkesi olarak geleceğimiz hakkında çok düşünüyorum. Seyahatimin kimilerinize ilham vereceğini ve Türkiye’deki kız ve erkek çocuklarına, her şeyin mümkün olabileceğini gösterebilmesini umuyorum.” ifadelerini kullandı.

“BABAMA PLAYSTATİON İÇİN YALVARDIM”

Öyküsüne başlarken “Sadece birkaç sene evvel ben de sizlerden biriydim.” diyen Arda,  Aslında komik… 12 yaşındayken, bir PlayStation almaya kafayı takmıştım. Bunu ne kadar çok istediğimi anlayamazsınız. Babama her gün yalvardım. Tek istediğim FIFA 17’ydi. Ben çocukken pek görüntü oyunu oynamazdım, zira daima sokakta futbol oynuyordum. Fakat bir gün arkadaşlarımdan birisi PS4 aldı ve içinde FIFA 17 vardı, o gün hayatımızın en hoş günlerinden biri üzereydi. Alex Hunter ile meslek modunu görünce – off. Çıldırdık. Alex Hunter’ı hatırlıyor musunuz? Kimileriniz bunun için çok genç olabilir. FIFA 17’nin The Journey isminde bir modu vardı. Bu modda Alex isminde, kimsenin tanımadığı bir çocuk olarak başlayıp, büyük kulüplerle mutabakat imzalamaya çalışıyordun. Şayet başarırsan, Cristiano Ronaldo üzere büyük yıldızlarla yan yana tünelden alana çıkıyordun. Bizim için oyundan çok daha fazlasıydı bu, televizyon ekranında gördüğümüz düşümüzdü. O kadar çok bağlanmıştım ki… Arkadaşımın konutundan ne vakit meskene dönsem, babama PS4 için yalvarırdım. “Çok uslu olacağım! Derslerime çok yeterli çalışacağım!” Lakin Türk anne ve babalarını biliyorsunuz. Babam uzun mühlet yalnızca “Biraz bekle, bir iki şeyi halletmem lazım” biçiminde konuştu.

Arda Güler, öyküsünü aktarırken şunları kaydetti:

“Ne demek istediğinden tam emin değildim. Ancak bir gün okuldan konuta döndüğümde, mutfak masasının üstünde bir paket vardı. PlayStation formunda bir kutuydu. Çıldırdım. Babama baktım, ‘Gerçekten mi?’ diye sordum. O da ‘Gerçekten’ dedi. Açtığımda PlayStation’ın içinde bir sürü oyun vardı, rastgele bir disk gerekmiyordu. Gerçek olamayacak kadar düzgündü. İçimden dedim i, ‘Nasıl yani? Babama tek bir oyun için yalvarmak zorundayken bana artık 20 oyun mu veriyor?’ Babama sordum, ‘Piyangodan para falan mı kazandın?’ dedim. ‘İyi bir fiyat yakaladım’ dedi. ‘Mağazada mı?’ diye sordum, ‘Yok yok, pazarda’ dedi.

Sonra benim FIFA’da The Journey modunun olmadığını fark ettim, Alex Hunter’ı bulamadım. Kimi tuhaf isimler vardı. Cristiano Ronaldo olmak istediğimde “MD White” isminde bir kulübü seçmem gerekiyordu. Tekrar babama gittim. “Baba, gerçek FIFA’yı aldığına emin misin? Biraz garip de bu.” O da “Evet eminim, kapatıp açmayı denedin mi?” Dedi. “Baba…….” “Belki de internettendir.” Haftalarca bu halde oynadım. Daha evvel FIFA dışında öbür futbol oyunu oynamamıştım, o yüzden bendekinin farklı bir versiyonu olduğunu sanıyordum. Ancak bir gün arkadaşlarım da oynamak için bize geldi ve “Arda… Bu ne?” dediler. “Nasıl yani? FIFA işte” dedim. Onlar da “Arda bu FIFA değil, çakma bu” dediler. “Hayır ya, futbol oyunu işte bu” dedim ben de. “Oğlum, Fenerbahçe nerede? Bu isimler ne? Babanı kandırmışlar” dediler.

“ANKARA’DA BİR APARTMANIN BİRİNCİ KATINDA BÜYÜDÜM”

Hepsi gülmekten yerlere yatıyordu. Ben de onlarla gülmeye çalıştım fakat aslında o kadar utanmıştım ki. Bu anı kalbime kazındı. Ancak çakma bir FIFA’m olması umurumda değildi. Ona karşın seviyordum.Gerçek bir saha, gerçek bir kale ya da yeni bir PlayStation’a gereksinimim yok. Ben taşlardan yapılmış kale direkleriyle bile memnunum. Türk zihniyeti böyledir. Ne demek istediğimi anlıyor musunuz? Ben varlıklı bir ailede büyümedim. Bir futbolcunun oğlu değilim. Ankara’da bir apartmanın birinci katında büyüdüm.

“BABAM FUTBOL İÇİN İFLAS ETTİ”

Annem konut hanımıydı, babam da yeni iflas etmiş bir dükkan işletiyordu. Niçin mi iflas etti? Futbol.

Okulda Mahmut isminde bir vücut eğitimi öğretmenimiz vardı. Ben 9 yaşındayken, bir gün babama beni Gençlerbirliği Akademisi’ne yazdırması gerektiğini söyledi. Babam buna hayır dedi zira oraya her gün gitmek bir saatlik yol demekti. Lakin Mahmut Hocam bende bir şey görmüştü ve babamı ikna etti.

Babam beni her gün egzersize götürmeye başladı, bu onun için saatler süren bir işti. Bu sırada dükkan, ortağına emanetti. Ne olduğundan emin değilim ancak bir gün babam beni kenara çekti ve “Dükkanı kapatmamız gerekiyor oğlum” dedi. İflas etmiştik. O devirlerde arkadaşlarımın beni waffle yemek için çağırdığını hatırlıyorum. “Kusura bakmayın, param yok” diyemiyorsunuz… Ya daima çok yorgun olurdum ya da “yetişemeyeceğim” derdim. Neyse ki her vakit sofrada yemeğimiz olurdu. Biliyorum; uyuyacak bir meskeni, sığınacak bir çatısı olmayan birçok çocuk var. Çok şükür, şanslı olduğumuzu biliyordum.

“10 NUMARALI FORMAYI DÜŞÜNMEK YALNIZCA BİR SANİYEMİ ALDI”

Mesut Özil, 2022’de Fenerbahçe’den ayrıldığında, 10 numaralı formanın yeni transferlerden birine verileceğini düşündüm. 17 yaşındaydım ve bir kral tacı nasıl isteyemezse, 10 numarayı da isteyemezdim. Ama yönetim kurulu üyeleri bana, “Arda forma senin… Fakat yalnızca onu giymeye yüreğin varsa” dediler. Bunu düşünmek tam tamına bir saniyemi aldı: “Alıyorum.”

“BABAM REAL MADRİD İÇİN BENİMLE KONUŞTU”

Beni hakikaten heyecanlandıracak bir teklif almadıkça onları duymak istemedim. Sonra Haziran’da babam, yeni bir teklif hakkında benimle konuşması gerektiğini söyledi. Ben de “Baba, söylediğim üzere şayet beni heyecanlandırmayacaksa duymak istemiyorum…” O da, “Arda…” dedi. “Efendim?” “Real Madrid.”

Real Madrid’de olmak için o kadar çok şeyden vazgeçmiştik ki… Artık hayalimiz gerçek olmuştu. PlayStation’da Alex Hunter olarak oynamak için param yoktu. O yüzden gerçekte ona dönüşmek zorunda kaldım.

“HERKES TÜRKİYE’DEN GELEN ÇOCUĞA GÜLÜYORDU”

Bir gün, bir antrenmandan sonra Ancelotti yanıma gelip “Arda, bu Raul” dedi. Şöyle bir durum var: Bu efsanelerden birini birinci defa canlı gördüğünüzde, gerçek değilmiş üzere geliyor. Raul’ü Real’de oynadığı devirde izleyememiştim, yalnızca YouTube’da görmüştüm. Ancelotti gülümsedi, ‘Kesin tekrar benimle dalga geçiyor’ diye düşündüm. Raul bana dönüp “Ben Raul Gonzalez, mutlu oldum” dedi. Ben de “Hayır değilsiniz” dedim. İnanamadılar. Birkaç dakika bu türlü devam ettikten sonra Ancelotti, Kroos’u çağırdı. “Toni, bu Raul mü?” “Nasıl yani? Olağan ki.” İnanmadım. Beni kandıramayacaklardı. Sonra Modric’i çağırdı. “Luka, bu Raul mü?” “Tabii ki Raul.” O an korkmaya başladım. Telefonlardan Raul’ün fotoğraflarını göstermeye başladılar ve nihayet pes ettim. “Özür dilerim, tanıştığımıza mutlu oldum efendim.” Herkes Türkiye’den gelen çocuğa gülüyordu, Ancelotti bile. Meskene gidip aileme ne olduğunu anlatınca, bana bakıp “Arda…. Çok salaksın” dediler.”

“EĞER BOĞULACAKSAN BÜYÜK DENİZDE BOĞUL”

Ekranımda Ancelotti’nin numarası belirdiğinde, görüntü yüklenirkenki o anı hiç unutmayacağım. “Arda, burada büyük bir geleceğin olacak. Tahminen birinci yıl değil ancak fırsatların olacak. Modric ve Kroos yaşlanıyorlar, seni orta alanda oynatabiliriz.” Adımı Modric ve Kroos ile yan yana duymak gerçeküstüydü, konuşamadım. Babama baktım ve karar verdik. “Eğer boğulacaksan…” “Büyük denizde boğul.”

“REAL MADRİD’DE SABIRLI OLMAM GEREKİYOR”

Türk halkının Real Madrid’in her maçında oynamamı istediğini biliyorum. Ben de istiyorum lakin sabırlı olmam gerektiğini biliyorum. Ancelotti, bana dünyanın en âlâ orta saha oyuncularından biri olabileceğimi söylüyorsa, bu benim için bir planı olduğu manasına geliyor.

“ŞAMPİYONLAR LİGİ’Nİ KAZANDIĞIMIZDA KUPAYI KALDIRMAK İÇİMDEN GELMEDİ”

Lakin yedek kulübesinde olmak kolay değil. Şampiyonlar Ligi’ni kazandığımızda, aslında kupayı kaldırmak içimden gelmiyordu zira alanda çok fazla katkıda bulunmamıştım. Bu yüzden Ancelotti, Cibeles’te bana mikrofonu verdiğinde çok utandım. Otobüsün zirvesine çıkmayı planlamıyordum zira nitekim çok yorgundum. Ben böyleyim işte. Bir şampiyonluk kazanmak kâfi değil, hak ettiğimi hissetmem gerekiyor. Bu yüzden Avrupa Şampiyonası farklı hissettirdi. Gürcistan’a attığım golden sonra telefonum patlayacaktı. Beğeniler, takipçiler, iletiler, tebrikler… Çılgınca.

“İNSANLAR BENİ KREATİF BİR OYUNCU GÖRÜYOR LAKİN TIPKI VAKİTTE SAVAŞÇIYIM”

Bir görüntü gördüm, bir küme Avusturya taraftarı “Arda Güler de kim ****?” diyordu. Şok oldum, neden biri hakkımda bu türlü bir şey söyler ki? Sonra Jorge Jesus’un Fenerbahçe’de beni haftalarca takıma almadığında yaşadıklarımı hatırladım. Bir gün frikik çalışması için iki kadro dizdi ancak hiçbirinde yoktum. Tek başıma köşe vuruşu çalışıyordum. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu. Meskene geldiğimde o kadar çok ağladım ki… Bir daha asla bu duyguyu hissetmeyeceğime dair kendime kelam verdim. Beşerler beni kreatif bir oyuncu olarak görüyor ancak ben birebir vakitte bir savaşçıyım. Beni yedeğe mi çekiyorsun? Daha çok çalışırım. Hakkımda makus mü konuşuyorsun? Seni ezer geçerim. O Avusturya görüntüsünü izlediğimde, Michael Jordan moduna geçen bendim. Maçta daima bana karşı tezahürat yaptılar, üstüme bira bardakları fırlattılar. Kusursuz. İkinci golün asistini yaptığımda, onlara döndüm. Teşekkür ederim. Sanırım bunu şahsî algıladım.

“BİR HAYALİ OLAN TÜRKİYE’DEKİ HER ÇOCUĞA SÖYLEMEK İSTEDİĞİM…”

Tüylerimi diken diken eden 2023 sarsıntısına ilişkin bir görüntü var. Fenerbahçe’de fazla oynamadığım bir devirde çekildi. Kurtarma gruplarından 2 adam, enkazdan yeni çıkartılmış küçük bir çocukla birlikte. Çocuk yatıyor, bedeni örtülmüş lakin başı dışarıda. Sirenler duyuluyor. Çocuk neredeyse 5 gün boyunca beton blokların altında kalmış, öleceğini düşünmüş ve benim için bir iletisi var. O denli bir anda, benim için! O sözleri asla unutamam. Arda Güler abi Seni çok seviyorum Fenerbahçe’yi kurtarmaya devam et Abi hocaya söyle seni de oynatsın Sonra 2 kahramandan birisi şöyle diyor: “Biz pes etmedik, sen de pes etme.” Bu sözleri duyduktan sonra nasıl pes edebilirim ki? Bir hayali olan Türkiye’deki her çocuğa söylemek istediğim şey şu: Bir top kapın ve dışarıya koşun, kendinizi dünyanın sahibi üzere hissedeceksiniz.”